Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Η θάλασσα μέσα μου


 Μανώλης Δημελλάς

Ο νους έτρεξε στο δεξί μου πόδι, όχι στο σώμα, μα στο αποτέλεσμα, την ελαφριά δυσκολία που παρουσιάζω κάποιες φορές στο περπάτημα.....



Αυτό το εκφυλιστικό πρόβλημα της μέσης (μια ταλαίπωρη δισκοκήλη), που έφτασε να αγγίξει, να γαργαλήσει τη πατούσα μου και να γίνει σχεδόν μόνιμη βλάβη.....

Πόσο εύκολα μας παρασύρει η εικόνα, όταν είναι γεμάτη από αλήθειες και βασανιστικά ερωτηματικά.
Η πολυβραβευμένη Ισπανική ταινία είναι σπουδή στο τεράστιο, ατέλειωτο θέμα της Ευθανασίας.


Ο Ραμόν Σαμπέδρο, κοντεύει τα 50, μια βουτιά στη λατρεμένη του θάλασσα πριν από 27 χρόνια, έγινε τραγωδία, έσβησε κάθε κίνηση από το κορμί του.
Ο πρωταγωνιστής ψάχνει ένα χέρι να τον βοηθήσει, να του βάλει τον θάνατο σε ένα ποτήρι κι εκείνος πολύ απλά να το πιει. Στην αρχή το παλεύει νόμιμα, ωστόσο τέτοιες διεξόδους η κοινωνία ακόμη δεν είναι έτοιμη να δώσει.
Ο σεβασμός στη μοναδικότητα και στις ξεχωριστές επιλογές του καθενός από όλους εμάς, που ζούμε μέσα στην αγέλη, είναι η αρχή και το τέλος της ταινίας. Δεν υπάρχουν γενικεύσεις, δεν κρύβει απαντήσεις, ούτε θέλει να μας παρασύρει μέσα σε βολικούς (ή άβολους Θεόπνευστους) κοινωνικούς κανόνες.
Κυριαρχεί ένα ερώτημα για τη ζωή: “υποχρέωση ή δικαίωμα”;


Όπως στον εσωτερικό της χρόνο, οι χαρακτήρες κάνουν τη δική τους αντιμεταβίβαση και λειτουργούν με κυρίαρχο γνώμονα τον εαυτό τους, έτσι και στον αληθινό χρόνο, στα 125 λεπτά της προβολής, τα ερεθίσματα για να ξανοιχτεί ξεχωριστά, ο κάθε θεατής, στη προσωπική θάλασσα αναμνήσεων ή να κάνει πιθανές προβολές στο μέλλον, μοιάζουν με στιγμιαία ηλεκτροσόκ.
Κρατώ δύο στιγμές, μια στην αρχή, με τον Ραμόν (Χαβιέ Μπαρδέμ), να εξηγεί το λόγο που επιλέγει την αυτοκτονία, ενώ η κάμερα παρακολουθεί το ακίνητο χέρι του.
Η προσπάθεια του μοιάζει με τη δική μας, να αγγίξουμε, να πιάσουμε το δικό του, εντελώς αδύνατη. Μάταιη.


Ακόμη μια στιγμή προς το τέλος. Ο Ραμόν φέρνει στο νου τον Ναμπόκοβ, συγκρίνει το θάνατο με τα χρόνια, εκείνες τις εποχές πριν από τη γέννηση. Και στις δύο περιπτώσεις δεν παρουσιάζονται κρυμμένα πνεύματα. Δεν υπάρχουν μαγικά μηνύματα από το υπερπέραν.
Και για τους δύο, ο χρόνος διαχείρισης είναι εδώ, τώρα, όσο το κορμί τα βγάζει πέρα και αντέχει.
Ένας άλλος τρόπος να δούμε την επιβεβλημένη παρουσία του θανάτου, όσο μας επιτρέπει η προσωπική διαδρομή και οι εμπειρίες μας, να πετάξουμε μαζί με μια ψυχή εγκλωβισμένη μέσα σε ένα τετραπληγικό παγωμένο κορμί και αν είμαστε ικανοί για λίγο να το νιώσουμε.
Πέρα από κριτικές για ποιοτικό και βραβευμένο κινηματογράφο, η ταινία αποτελεί τεκμήριο στο ζήτημα του θανάτου.


O Ραμόν Σαμπέδρο γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1943 στο Ξούνιο, ένα μικρό χωριό της επαρχίας της Κορούνια. Σε ηλικία 22 ετών, μπαρκάρισε μηχανικός σε νορβηγικό πλοίο, με το οποίο γνώρισε σαράντα εννιά λιμάνια σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εμπειρία αυτή αποτελεί μέρος των καλύτερών του αναμνήσεων. Στις 23 Αυγούστου του 1968 βούτηξε στη θάλασσα από ένα βράχο. Τα νερά είχαν τραβηχτεί. Η πρόσκρουση του κεφαλιού πάνω στην άμμο τού προξένησε κάταγμα του έβδομου αυχενικού σπονδύλου. Τετραπληγικός επί τριάντα χρόνια, ονειρευόταν την ελευθερία μέσα από το θάνατο. Η παράκλησή του έφτασε ως το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, δίχως να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επανέφερε το αίτημά του για έναν αξιοπρεπή θάνατο μέσα από τα μέσα ενημέρωσης και, τον Ιανουάριο του 1998, μυστικά και πιθανότατα με τη συνδρομή κάποιου φιλικού χεριού, πραγματοποίησε την επιθυμία του. Έγραψε το βιβλίο “Η θάλασσα μέσα μου”.)

Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..