Ο Joseph Ignace Guillotin ήταν γάλλος γιατρός και πολιτικός, ο οποίος γεννήθηκε στις 28 Μαΐου 1738 και πέθανε στις 26 Μαρτίου 1814.....
Αρχικά ενδιαφέρθηκε για τις τέχνες και μάλιστα έγινε καθηγητής λογοτεχνίας στο Κολέγιο Irisnah στο Μπορντώ. Αργότερα άλλαξε γνώμη και σπούδασε ιατρική στην πόλη Reims, όπου αποφοίτησε το 1768, ενώ δύο χρόνια αργότερα αποφοίτησε και από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Το 1784 διορίστηκε σε μια κυβερνητική επιτροπή για να εξετάσει τις εκθέσεις περί της θεωρίας του ‘‘ζωικού μαγνητισμού’’ που είχε παρουσιασθεί από τον Franz Anton Mesmer (1734-1815) και θεωρείτο από πολλούς αδίκημα για τη δημόσια ηθική. Στις 2 Μαΐου του 1789, έγινε ένας από τους δέκα βουλευτές του Παρισιού στην Assemblée Constituante και μάλιστα χρημάτισε και γραμματέας του συγκροτήματος από τον Ιούνιο του 1789 έως τον Οκτώβριο του 1791.
O Guillotin, βεβαίως, ανήκε σε ένα μικρό μεταρρυθμιστικό κίνημα που προσπαθούσε να καταργήσει τη θανατική ποινή. Στις 10 Οκτωβρίου του 1789, τη δεύτερη ημέρα της συζήτησης για τον ποινικό κώδικα της Γαλλίας, ο Guillotin πρότεινε έξι άρθρα στη νέα Νομοθετική Συνέλευση. Σε ένα από αυτά ισχυριζόταν ότι ‘‘ο εγκληματίας πρέπει να αποκεφαλίζεται και αυτό πρέπει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο με τη βοήθεια ενός απλού μηχανισμού’’. Η μηχανή αυτή ονομάστηκε αργότερα ‘‘μηχανή που αποκεφαλίζει ανώδυνα’’.
Αυτή η μέθοδος εκτέλεσης, όλοι ήθελαν, να αντικαταστήσει τις απάνθρωπες μεθόδους αφαίρεσης της ζωής, όπως την καύση, τον ακρωτηριασμό, τον πνιγμό και τον απαγχονισμό, έτσι ώστε ο εύκολος θάνατος να μην αποτελεί προνόμιο μόνο των ευγενών. Ο Guillotin ήθελε επίσης το μηχάνημα αυτό κρυμμένο και μακριά από τα πλήθη και την εκτέλεση ως πράξη ιδιωτική και αξιοπρεπή. Εκείνη την εποχή, οι εκτελέσεις στη Γαλλία ήταν δημόσιες εκδηλώσεις που πραγματοποιούνταν σε πλατείες της πόλης. Τους φτωχούς συνήθως τους κρεμούσαν, αλλά μερικές φορές συγκεντρωνόταν το σύνολο της πόλης για να παρακολουθήσει μια περίεργη εκτέλεση κατά την οποία τα άκρα του κρατουμένου ήταν δεμένα σε τέσσερα βόδια και τα ζώα οδηγούνταν βίαια σε τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις.
Οι εγκληματίες των ανώτερων κοινωνικών τάξεων, μπορούσαν να εξαγοράσουν ένα λιγότερο επώδυνο θάνατο, συνήθως με σπαθί ή τσεκούρι. Ωστόσο, οι παραδοσιακές αυτές μέθοδοι θα μπορούσαν να αποδειχθούν αρκούντως δύσκολες, ειδικά αν ο δήμιος δεν πετύχαινε το στόχο του με την πρώτη φορά ή ο προς εκτέλεση κρατούμενος εγκληματίας αντιστεκόταν σθεναρά στο δήμιο. Ο Guillotin ήταν υπέρμαχος μιας ανώδυνης και ιδιωτικής εκτέλεσης της θανατικής ποινής για όλες ανεξαρτήτως τις κοινωνικές τάξεις, ως ενδιάμεσο όμως βήμα προς την πλήρη κατάργηση της θανατικής ποινής στη χώρα του. Οι συνάδελφοί του, ωστόσο, γέλασαν όταν ισχυρίστηκε ότι η μηχανή την οποία είχε σχεδιάσει, θα μπορούσε να προκαλέσει άμεσο και ανώδυνο διαχωρισμό της κεφαλής από τον κορμό του κατάδικου. Το 1791 σημειωτέον ψηφίστηκε ένας νόμος που ο καθένας που καταδικαζόταν σε θάνατο στη Γαλλία, έπρεπε να αποκεφαλίζεται.
Η εξέλιξη της συσκευής
Οι εμπειρογνώμονες έτσι άρχισαν αμέσως τη δουλειά, δηλαδή το σχεδιασμό, την κατασκευή και την ανακατασκευή της μηχανής. Σε γενικές γραμμές, ο χειρουργός Antoine Louis ο οποίος ήταν ο γραμματέας της χειρουργικής ακαδημίας, πιστώνεται με τον πρωτότυπο σχεδιασμό της γκιλοτίνας, μαζί με τη γερμανική εταιρεία κατασκευής τσέμπαλου Tobias Schmidt και του βασικού δήμιου της Γαλλίας, Charles-Henri Sanson (1739-1806). Ο Schmidt ήταν αυτός που σχεδίασε τη μηχανή τοποθετώντας τη λεπίδα σε μια πλάγια γωνία 45 μοιρών και αλλάζοντας το στρογγυλό της σχήμα. Το αρχικό σχέδιο ήταν δύο όρθιες ξύλινες σανίδες δεκατεσσάρων ποδών, οι οποίες ενώνονταν με μια εγκάρσια μπάρα στο πάνω μέρος. Τα εσωτερικά άκρα των σανίδων είχαν αυλάκια και λιπαίνονταν σε τακτικά χρονικά διαστήματα για να καθοδηγούν την πτώση της λεπίδας, η οποία λειτουργούσε μέσω ενός συστήματος τροχαλίας.
Η Μαρία Αντουανέτα καθ’ οδόν προς την γκιλοτίνα.
Όλα τα παραπάνω βρισκόντουσαν πάνω σε μια εξέδρα στην οποία ανέβαινε κάποιος με είκοσι τέσσερα σκαλοπάτια. Αν και παρόμοιες συσκευές υπήρχαν για εκατοντάδες χρόνια, καμία δεν σχεδιάστηκε με την προσοχή και τη φροντίδα της γαλλικής γκιλοτίνας. Επιπρόσθετες βελτιώσεις στο μηχάνημα της καρμανιόλας έγιναν το 1890 από τον Leon Berger, ένα βοηθό του δήμιου και ξυλουργό, ο οποίος πρόσθεσε ένα σύστημα ελατηρίου στο κάτω μέρος, μια κλειδαριά της συσκευής στο τύμπανο και ένα νέο μηχανισμό απελευθέρωσης της κοφτερής λεπίδας. Όλες οι γκιλοτίνες που κατασκευάστηκαν μετά το 1890 γινόντουσαν σύμφωνα με την κατασκευή του Berger…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..