Ας αρχίσουμε δίνοντας δύο απλούς ορισμούς: α) ‘αυτονόητο’ είναι αυτό το οποίο δεν χρειάζεται απόδειξη ή οποιοσδήποτε άλλος νοητικός μηχανισμός για να το αναλύσουμε/κατανοήσουμε/κοινωνήσουμε και β) ‘ακατανόητο’ είναι αυτό το οποίο, έως την δεδομένη στιγμή που το εξετάζουμε, δεν έχει ακόμη κατανοηθεί, δεν έχει ακόμη γίνει καταληπτό, και άρα δεν μπορεί να θεωρηθεί (πλήρως τουλάχιστον) ως κάτι δεδομένο για την σκέψη/γνώση/αντίληψή μας.....
Στην παρούσα στιγμή της ελληνικής πραγματικότητας, όλοι σχεδόν δείχνουν: είτε να αγνοούν αυτούς τους ορισμούς είτε να τους μπερδεύουν. Έτσι, το ‘αυτονόητο’ και δεδομένο της απόλυτης παρακμής της ελληνικής μεταπολιτευτικής κοινωνίας έχει βαφτιστεί ως ‘ακατανόητη’ αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να προτάξει νέες λύσεις μέσω των υπαρχόντων θεσμών της. Έτσι, το ‘αυτονόητο’ της αδήριτης ανάγκης να γκρεμισθούν τα πάντα και στην θέση τους να χτισθεί κάτι καινούργιο έχει ονομασθεί ‘ακατανόητη’ καταστροφολογία που αδυνατεί να υπερβεί την κρίση με δεδομένες προτάσεις.
Για να γίνει το πρόβλημα πιο κατανοητό, ας περάσουμε σε μια απλή πρακτική προσομοίωση: εάν έχουμε στην βεράντα μας ένα φυτό που έχει σαπίσει δεν χρειάζεται να ξέρουμε εκ των προτέρων με τι θα το αντικαταστήσουμε, χρειάζεται να το ξεριζώσουμε. Αν αυτή η ‘μεταφορά’ κρίνεται από κάποιους ως αδόκιμη, μιας και στην κοινωνική/πολιτική ζωή (όπως τουλάχιστον θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε) ισχύει το θέσφατο: ‘και η χειρότερη κυβέρνηση είναι καλύτερη από την καλύτερη ακυβερνησία’, ας κάνουμε μία άλλη απόπειρα: εάν ένα δόντι μας έχει ολοκληρωτικά σαπίσει, πρώτη και αναγκαστική μας ενέργεια είναι να το βγάλουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να μας σαπίσουν κι άλλα δόντια και ακόμη χειρότερα κινδυνεύουμε να φτάσει το πύον στην καρδιά μας και να πεθάνουμε.
Καιρός λοιπόν να παραδεχθούμε όλοι μας το αυτονόητο: συνολικά η ελληνική κοινωνία (και όχι μόνο η πολιτική/οικονομική έκφανσή της) δεν μπορεί να επιβιώσει διατηρώντας τις παρούσες δομές της. Κάθε δοκός της συνολικής ελληνικής κοινωνικής δομής έχει πάθει μη αναστρέψιμες βλάβες. Ο Έλληνας ως μέλος της κοινωνίας του και ως πολίτης δεν μπορεί να συνεχίσει να πιστεύει πως μπορεί να βρεθεί λύση/λύσεις με τον ίδιο να αναλώνεται στις γνωστές σχέσεις παθητικότητας/αβουλίας/υπαλληλίας.
Οι βασικές κοινωνικές δομές της παιδείας, της υγείας, της παροχής βασικών ενεργειακών προϊόντων, της δημόσιας διοίκησης δεν μπορούν να συνεχίσουν να υπολειτουργούν βασιζόμενες στο μοντέλο: ‘ό,τι αρπάξει ο κώλος μου και οι κώλοι των συγγενών/φίλων/γνωστών μου’. Το ίδιο ισχύει και για το αρρωστημένο πλέγμα της ελληνικής ελίτ (βάλτε εδώ μέσα τις κορυφές της βιομηχανίας/πολιτικής/δημοσιογραφίας κτλ).
Αναγκαστική και άμεση συνέπεια του πιο πάνω διατυπωμένου ‘αυτονόητου’ είναι το πλήρες και αναγκαστικά επώδυνο γκρέμισμα των πάντων. Όχι δίκην μιας ανέφικτης επαναστατικότητας αλλά ως ουσιαστικό πρώτο βήμα προς την (όποια) ίαση. Εάν το σπίτι μας είναι σάπιο από τα θεμέλιά του εώς την οροφή του, δεν θα μας σώσει το να αλλάξουμε πολυέλαιους, πρέπει να το γκρεμίσουμε κι ας μην έχουμε ακόμη εξασφαλίσει άλλη λύση για το που θα μείνουμε. Αλλιώς κινδυνεύουμε να θαφτούμε ζωντανοί και τότε ποσώς θα μας απασχολεί το που θα κοιμηθούμε το βράδυ…
Η ερώτηση είναι απολύτως φυσιολογική: ‘και μετά;’ Μετά κάνουμε και πάλι το αυτονόητο, δηλαδή: αποφεύγουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη. Ελέγχουμε τους πολιτικούς που ψηφίζουμε. Καταδικάζουμε όσους αντί να κάνουν τη δουλειά τους κάνουν αποταμίευση για τα παιδιά τους. Δεν φοβόμαστε να κάνουμε κι άλλα λάθη φτάνει να έχουμε την φρόνηση να τα αναγνωρίσουμε εγκαίρως και την θέληση να τα διορθώσουμε άμεσα.
Δημιουργούμε τις απλούστερες δυνατές μορφές δημόσιας διοίκησης, έτσι που όλοι να γνωρίζουμε πότε το άσπρο έχει βαφτιστεί μαύρο. Γιατί ακόμη ένα αυτονόητο έχει πλήρως μεταλλαχθεί σε ακατανόητο: κάθε μορφή δημόσιας διοίκησης οφείλει να υπηρετεί το γενικό δημόσιο συμφέρον και όχι μόνο κάποιους. Η εφορία δεν είναι για να φτωχαίνει τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς, είναι για να εξασφαλίζει την μίνιμουμ οικονομική επιβίωση ενός κράτους που πρώτιστα έχει ως μέλη του τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς (μιας και αυτές οι δύο κοινωνικές ομάδες αποτελούν την πλειοψηφία της κοινωνίας που κάθε δημόσια διοίκηση οφείλει να υπηρετεί).
Το αυτονόητο, μολοταύτα, ευρέσεως εναλλακτικής λύσης έχει γίνει (βολικά για κάποιους υποθέτω) το ακατανόητο μιας ολοκληρωτικής δυσπιστίας σε κάθε τι που δεν ζητάει να υπηρετήσει τις παρούσες δομές. Για να το κάνω όσο πιο ‘αυτονόητο’ μπορεί να γίνει: και ο καλύτερος παίχτης του πόκερ είναι καταδικασμένος να χάσει εάν βρεθεί να παίζει σε ένα στημένο τραπέζι με σημαδεμένες (από τους άλλους συμπαίχτες του) τράπουλες.
Δεν είναι τα ‘καινούργια’ και ‘άφθαρτα’ πρόσωπα που θα μας βγάλουν από την κρίση. Δεν είναι οι ‘καινούργιοι’ και ‘άφθαρτοι’ πολιτικοί σχηματισμοί που θα μας περάσουν με ασφάλεια στην απέναντι όχθη του αφρισμένου ποταμού. Δεν είναι κάποιος νέος ‘Κολόμβος’ που μαγικά θα βρει κάποιον τρόπο να στήσει όρθιο το αυγό που λέγεται ελληνική κοινωνία. Είναι που πρέπει να κατανοήσουμε το αυτονόητο της πράξης του σπάσιμου του αυγού…
ΥΓ
Όλα αυτά έχουν ειπωθεί πολλές φορές από πολλούς σε πολλές περιστάσεις. Κάποιοι θέλησαν να το κάνουν πραγματικότητα, (ο Καποδίστριας πχ στην σύγχρονη νεοελληνική ιστορία). Κανένας όμως δεν επιβίωσε πολιτικά (και…πραγματικά τώρα που το σκέφτομαι) και κυρίως κανένας δεν τους άφησε να πιάσουν το αυγό στα χέρια τους…
Κι αν στο γνωστό ανέκδοτο όλοι υποκλίθηκαν στην καινοφανή λύση, στην Ελλάδα φροντίζουμε να τους κατηγορούμε για καταστροφική και αχρείαστη επαναστατικότητα.
Τόσο ακατανόητα αυτονόητο…
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..