Στην οριακή εποχή που διανύουμε, μετασχηματίζοντας την ταυτόχρονα με τη στάση μας, γίνεται αισθητή όσο ποτέ άλλοτε (μέσα στην τελευταία δεκαετία) η επιστροφή σε ζητήματα και φαινόμενα που επανέρχονται δυστυχώς εν είδει ανάγκης και αγωνίας.....
Είναι η πρώτη φορά ίσως όπου ένα μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών (πέραν των ειδικών) ρίχνουν το βλέμμα και την ακοή τους σε ζητήματα όπως είναι η Ψυχική Υγεία των παιδιών, των εφήβων και των ενηλίκων. Σε καιρούς που ανεβαίνουν στην επιφάνεια τα άκρα, όπως ορίζονται αυτά από την εκάστοτε κρίση, βλέπουμε να επείγουν στην επικαιρότητα, στο εδώ και τώρα, προβλήματα της κοινωνίας, μιας μυθοποιημένης Δυτικής κοινωνίας, που σχετίζονται με ακραίες αντίστοιχα καταστάσεις, καταστάσεις όπως η ψυχική και σωματική κακοποίηση. Τα παιδιά και οι έφηβοι αποτελούν τις πρώτες ευπαθείς ομάδες που λαμβάνουν τα συμπτώματα και τις συνέπειες ενός ενήλικου κόσμου που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα αγαθά του(ηθικά και υλικά) αλλά και στέκεται αμέτοχος στο να πλαισιώσει αυτές τις ομάδες.
Από πρόσφατες έρευνες (2011) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) προκύπτουν στοιχεία που προβάλλουν μια αύξηση της θνησιμότητας λόγω ψυχικών προβλημάτων αλλά και αύξηση των ψυχικών προβλημάτων των παιδιών της τάξης του 9,5-22%, πάντα οφειλόμενα στην σημερινή κρίση. Σε πολλές χώρες, κυρίως του Τρίτου Κόσμου, η μάστιγα της παιδικής κακοποίησης μέσα από την παιδική εργασία και το Human Trafficking αποτελεί για χρόνια στόχο και πηγή έρευνας και δράσεων με αμφίρροπα αποτελέσματα τα οποία φτάνουν στα αυτιά του ανεπτυγμένου κόσμου κυρίως μέσα από οθόνες και αριθμούς εντείνοντας την φιλάνθρωπη στάση που όμως δε γίνεται ποτέ ανθρωπιστική.
Και στην χώρα μας βλέπουμε την Προνοιακή πρωτοβουλία να είναι αντιστρόφως ανάλογη των αναγκών, με την ύπαρξη ελάχιστων καταφύγιων για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά ενώ πολλοί έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με την κακοποίηση παιδιών από άλλες χώρες, σε σχολικούς χώρους ή σε κέντρα υποδοχής, τα οποία επίσης δεν χαίρουν σωστής μεταχείρισης από τις Κρατικές Αρχές αλλά και από μερίδες των ίδιων των πολιτών.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να γράφουμε για αριθμούς και στοιχεία. Με νούμερα, πλέγματα και στατιστικά τα οποία δίνουν μια εικόνα, ένα πλαίσιο της κατεπείγουσας ανάγκης που αφορά τα παραπάνω θέματα. Σίγουρα θα μπορούσαμε αφού σε μια άκρως ψηφιακή εποχή οι άνθρωποι περιγράφουν τις δυνατότητες τους, την επιρροή ακόμη και την ύπαρξη τους με αριθμούς. Αποτελεί πια κοινή γλώσσα. Αλλά για ποιους στ΄ αλήθεια;
Οι αριθμοί αν και χρήσιμοι τείνουν να απομακρύνουν και αν όχι απόλυτα, να ουδετεροποιούν τα γεγονότα. Τα αποπροσωποποιούν.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να γράφουμε για αριθμούς και στοιχεία. Με νούμερα, πλέγματα και στατιστικά τα οποία δίνουν μια εικόνα, ένα πλαίσιο της κατεπείγουσας ανάγκης που αφορά τα παραπάνω θέματα. Σίγουρα θα μπορούσαμε αφού σε μια άκρως ψηφιακή εποχή οι άνθρωποι περιγράφουν τις δυνατότητες τους, την επιρροή ακόμη και την ύπαρξη τους με αριθμούς. Αποτελεί πια κοινή γλώσσα. Αλλά για ποιους στ΄ αλήθεια;
Οι αριθμοί αν και χρήσιμοι τείνουν να απομακρύνουν και αν όχι απόλυτα, να ουδετεροποιούν τα γεγονότα. Τα αποπροσωποποιούν.
Ο Φράνκο Μπαζάλια. όταν οραματίστηκε και πραγματοποίησε την δεκαετία του 1970 το «Πείραμα της Τεργέστης». δεν έμεινε στους αριθμούς, στις απογραφές. Ούτε και όσοι αντίκρισαν τις συνθήκες της Λέρου στις αρχές του 1990. Αυτό που κινητοποίησε τα πράγματα ήταν η ορμή της ανάγκης για αλλαγή.
Για ενσυναίσθηση.
Η ίδια ορμή πιστεύω πως υπάρχει, ζυμώνεται τουλάχιστον, και σήμερα με τη διαφορά πώς πολλοί είναι αυτοί που δε γνωρίζουν, δεν έχουν πρόσβαση και ενημέρωση για τις συνθήκες πάνω σε λεπτά θέματα όπως η κακοποίηση. Το πρόβλημα όμως είναι αληθινά τεράστιο, και άγονο ακόμη στη συλλογική συνείδηση για να το αφήσουμε μόνο στο επίπεδο του προσωπικού δράματος, όπως τα ΜΜΕ ή οι οπορτουνιστές της πολιτικής.
Για ενσυναίσθηση.
Η ίδια ορμή πιστεύω πως υπάρχει, ζυμώνεται τουλάχιστον, και σήμερα με τη διαφορά πώς πολλοί είναι αυτοί που δε γνωρίζουν, δεν έχουν πρόσβαση και ενημέρωση για τις συνθήκες πάνω σε λεπτά θέματα όπως η κακοποίηση. Το πρόβλημα όμως είναι αληθινά τεράστιο, και άγονο ακόμη στη συλλογική συνείδηση για να το αφήσουμε μόνο στο επίπεδο του προσωπικού δράματος, όπως τα ΜΜΕ ή οι οπορτουνιστές της πολιτικής.
Η παιδική κακοποίηση, σε όλο το φάσμα παθολογίας και συμπτωματολογίας της αλλά και οι συνέπειες που αυτή φέρει στη δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης των θυμάτων, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ενδιαφέρον που δείχνει η κοινωνία για τους ανθρώπους της. Είναι σημαντικό να συνεχιστεί η προσπάθεια ενημέρωσης, έκδοσης ερευνών και βιβλίων, προβολής των αναγκών. Πιο σημαντικό όμως είναι το ερώτημα πώς αντιδρά κάποιος απέναντι σε όλα αυτά τα στοιχεία, τις ενδείξεις. Η επιστήμη πάντα φέρνει αποτελέσματα που συνταράζουν και αρέσουν σε όσους τους είναι χρήσιμα.
Ταυτόχρονα όμως, όσο και αν αρέσουν αυτά τα αποτελέσματα, δεν αρέσουν τα ερωτήματα που αυτά δημιουργούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..