Η Τρούμπα και ο Ελληνικός κινηματογράφος

Η ονομασία Τρούμπα προήλθε από την τρόμπα (αντλία) νερού που υπήρχε, από το 1860, σε πηγάδι της περιοχής και ανεφοδίαζε με νερό τα πλοία......

Γράφει ο Σωτήρης Αθηναίος

Για τους εφήβους των περασμένων δεκαετιών η περιοχή της Τρούμπας του Πειραιά ασκούσε ιδιαίτερη γοητεία. Το πρωί ήταν τόπος υπαρκτός, με ανθρώπους «κανονικούς», με καφενεία «κανονικά», με δικαστήρια, με λεωφορεία, με πεζούς, με χειρόγραφα σημειώματα κολλημένα στις πόρτες που πληροφορούσαν ότι εδώ μένουν οικογένειες. Το βράδυ, όμως, ήταν «αλλιώτικος τόπος», τόπος της Φαντασίας και του Μύθου, τόπος που γίνονταν «τα πάντα» (στο μυαλό ενός εφήβου), αν και στην πραγματικότητα, δε γινόταν τίποτα, ή τουλάχιστον δε γινόταν τίποτα περισσότερο απ ό,τι γίνεται στη Λιοσίων σήμερα, αλλά βλέπετε, σήμερα, δεν υπάρχει ο κινηματογράφος να “φουσκώσει” τη φαντασία των εφήβων

Η περιοχή της Τρούμπας βρίσκεται ανάμεσα στους ναούς του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Νικολάου, περικλείοντας τις οδούς Φίλωνος και Νοταρά. Η ονομασία προήλθε από την τρόμπα (αντλία) νερού που υπήρχε, από το 1860, σε πηγάδι της περιοχής και ανεφοδίαζε με νερό τα πλοία. Η ατμοκίνητη αντλία βρισκόταν στην οδο Β΄Μεραρχίας (πρώην Αιγέως).
Τα κακόφημα σπίτια εγκαταστάθηκαν εκεί μετά το 1950, όταν έκλεισαν τα Βούρλα (περιφραγμένη περιοχή με οίκους, ανοχής δίπλα στον Άγιο Διονύσιο, Δραπετσωνα). Πριν τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο η περιοχή της Τρούμπας ήταν γνωστή για τους τεκέδες, και για τα κέντρα διασκέδασης (τα καφωδεία). Εκεί, άλλωστε, δούλευε ο Βαμβακάρης, ο Γενίτσαρης, ο Μπίνης, ο Πουνέντης προσφέροντας μουσική διασκέδαση δίχως να έχουν καμία σχέση με τη σεξουαλική εκμετάλλευση

Τα πράγματα άλλαξαν μετά τον πόλεμο. Στη δεκαετία του 1960, η περιοχή βρίσκεται στις «δόξες της» και σ΄ αυτό συνετέλεσε και η πληθώρα πολλών, αθώων, κινηματογραφικών ταινιών, που βομβαρδίζουν την φαντασία της «πεινασμένης», σεξουαλικά, Ελλάδας. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε : (α) Τα κόκκινα Φανάρια, 1963, σκην. Γεωργιάδη, μουσική Ξαρχάκου με τους: Καρέζη, Κατράκη , Χρονοπούλου, Παπαμιχαήλ., (β) Καλώς ήρθε το δολάριο, έγχρωμη 1967, σκην. Αλέκου Σακελλαριου, με τους Κωνσταντινου, Καλουτά, Μουστακα, Λιναρδου. (γ) Λόλα, ασπρόμαυρη 1964, σκην. Ντίνου Δημόπουλου, μουσική Ξαρχάκου με τους: Καρέζη Κούρκουλο, Παπαγιαννόπυλο, Ζερβό, Καλογηρου.  (δ) το κάθαρμα, ασπρόμαυρη ταινία 1963, σκην. Κώστα Ανδρίτσου, με τους Φούντα, Κοντού, Στρατηγο (ε) το κορίτσι της Αμαρτίας, ασπρόμαυρη 1958, σκην. Δημ Αθανασιαδη, με τους Μπαρκουλη, Γαιτανου, Βέγγο, (στ) Σκότωσα για το παιδί μου, ασπρομαυρη 1962, σκηνοθεσία Αθανασιαδη, με τους Χατζηαργύρη, Κακαβά, ζ) Τρούμπα ΄67, ασπρόμαυρη 1967, σκην. Γρηγορίου, με τους Φούντα, Θεοχάρη, Αρβανίτη, Μούτσιος Καζαν, Καλογήρου κα.
  Η βασική ιδέα του σεναριου είναι, πάνω κάτω, κοινή: ένας νέος ερωτεύεται μία κοπέλα της Τρούμπας και προσπαθεί να την επαναφέρει στον «ίσιο» δρόμο ή η μάνα σκοτώνει τον αγαπητικό της, γιατί έβαλε και την κόρη της στο «επάγγελμα» και άλλα τέτοια «πρωτότυπα».

Το μόνο σενάριο που ξεχωρίζει, είναι το καλογραμμένο σενάριο του Σακελλάριου, από το “καλώς ήρθε το δολάριο”, το οποίο περιγράφει τις περιπέτειες ενός καθηγητή Αγγλικών στην Τρούμπα.

Πηγή