...ΤΑ ΝΑΥΤΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ...

...Και έγινα πάλι  8 χρονών όπως το εχω ήδη δηλώσει...

…Και βρέθηκα μπροστά στα ναυτάκια του Αιγαίου που ξεπήδησαν μέσα από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής..

Οι μικρές, γλυκές ,παιδικές φατσούλες,μεστές πλέον με τα χαρακτηριστικά της ωριμότητας,της εμπειρίας,των βιωμάτων…

Φοβερά συναισθήματα,πρωτόγνωρα ,ικανά να μας γυρίσουν πίσω 40 χρόνια και να μας ρίξουν μέσα στη σχολική αυλή του 46^ου Δημοτικού.

Δάκρυα και γέλια μαζί έγιναν ένα τεράστιο ψυχολογικό μεταφορικό μέσον που μας ταξίδεψε στα παιδιακίσια μας.

Ο χρόνος σταμάτησε εκεί..Συρρικνώθηκε...  Παρελθόν και παρόν συναντήθηκαν σε εκείνο το σημείο...

Ο καθένας ξεχωριστά,ξετύλιξετην πορεία της ζωής του

Πορείες,που η κάθε μία ξεχωριστά ,κάλλιστα θα μπορούσε να τοποθετηθεί στο ράφι κάποιας βιβλιοθήκης..

Αναπολήσαμε την παιδική μας αθωότητα,την παιδική μας αφέλεια,τον παιδικό αυθορμητισμό.

Χρόνια ονειρεμένα ,που κανένα παιδί της νεότερης γενιάς δεν πρόκειται να βιώσει...

Περίεργη και πανέμορφη βραδιά συνάμα!...

Στο τέλος,μία ξενάγηση στη παλιά την γειτονιά,με έφερε στη σκληρή πραγματικότητα..

Στην θέση των παλιών χαμηλών σπιτιών με τους κήπους και τις αυλές τους,έστεκαν θεόρατες κακοχτισμένες πολυκατοικίες..

Το μικρό 46ο Δημοτικό που μας ανέστησε,αντικαταστάθηκε από ένα κακόγουστο,ψυχρό τεράστιο τσιμεντένιο σχολικό συγκρότημα.

.Ένα σχολειό,κτισμένο όπως όλα τα άλλα,κατάλληλο,για να ανασταίνει ψυχρά παιδιά,κατάλληλο για να μην επιτρέπει την παιδική αθωότητα να γίνει κομμάτι του κύκλου της ζωής τους..

Πέρασαν οι ώρες φορτισμένες συναισθηματικά.

Αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή...

...Την επόμενη φορά ,το προσκλητήριο θα βγάλει στην αναφορά και τα υπόλοιπα .."ναυτάκια του Αιγαίου"...