Στις φωτογραφίες που δημοσιεύονται εικονίζονται μορφές από χρωματιστές πέτρες. Παράξενα άλογα, μ΄ανθρώπινη μορφή και άλλα με τιμαλφή στα μάτια.....
Είναι μια ψυχή που οδηγείται δίχως φόβο στη δόξα και τη λήθη.Λοιπόν πού πήγαν όλοι εκείνοι που αγωνίστηκαν γι΄αυτό το έργο, ποιος φυλά τα ονόματά τους, ποιος καιρός τους κράτησε, ποια καταιγίδα. Και τώρα εμφανίζονται ξανά ενώπιόν μας, φωνάζοντας επιγράμματα, κρατημένοι στο δικό τους καιρό.
Όλη αυτή η γη επάνω τους είναι το άθροισμα του χρόνου. Όμως τινάζονται, αποκαλύπτουν κάθε τόσο ένα πανέμορφο τμήμα του προσώπου τους, μισοί ακόμη στη σκιά, μισοί στο καινούριο φως. Τα υποστυλώματα, οι εργάτες, όλα αυτά σημαίνουν πως θα ζήσουν ξανά και για πάντα. Και όλο επιστρέφει ο λέοντας, μαρμάρινος, ένα στάδιο κάθε νύχτα ώσπου ν΄ανέλθει στην κορυφή του τύμβου, πάνω απ΄τους άνδρες και τις φήμες συμπληρώνοντας μια συγκλονιστική σκηνογραφία. Στην αρχή του νέου αιώνα, ανακαλύπτουμε τις ρίζες μας ξανά. Είναι η μοίρα αυτού του λόφου ν΄αναδύεται ως απρόσμενο νησί στο μέσον της πεδιάδος, ανάμεσα σε ποταμούς και φράγματα. Κουβαλά σημάδια από κάθε αιώνα, δείγμα της σημασίας που επέδειξαν όσοι υποβλήθηκαν στα σύμβολά του. Πέρα απ΄τα ονόματα κάθε τέτοια ανακάλυψη φωτίζει τόσες γενιές, τόσους πολιτισμούς. Και εμείς θα λάβουμε κάποτε τη θέση μας σ΄αυτή την ατέλειωτη σειρά της ανθρώπινης εμπειρίας, μικρή ακτίνα στους κύκλους της.
Τίποτε άλλο δεν έχει μεγαλύτερη αξία απ΄εκείνα που έχει να μας πει το ίδιο το μνημείο. Όλα τα μυστικά τα κρύβει το χώμα. Τα κορίτσια της εισόδου με τ΄ακίνητά τους μάτια, οι ψηφίδες που λείπουν, το γελαστό και πράο πρόσωπο του ψυχοπομπού και η παλαιά μορφή. Άραγε πόσοι υπέβαλαν τα σέβη τους στις διάσημες πια καρυάτιδες, πόσοι τυμβωρύχοι και αρχηγοί στάθηκαν με δέος εμπρός στο μαρμάρινο λέοντα, πραγματοποιώντας σπονδές στην ιερότητα του ειδώλου και τη ζωντανή του ποσότητα. Αυτή η διαρκής παρουσία της ιστορίας, οι διαχρονικές σημασίες που θεσπίζουν τη μυθολογία της και εξελίσσονται σ΄όλες τις εποχές, δικαιώνουν την αρχαιολόγο Περιστέρη, όταν μιλά για ένα μνημείο κοσμοπολίτικου χαρακτήρα μ΄επαναλαμβανόμενες προσθήκες στην πορεία του χρόνου.
Στο τέλος αυτής της ιστορίας όταν θα΄χει αποκατασταθεί πλήρως η μνήμη ουδείς θα φέρνει στο νου του τον κόσμο αυτόν τον παλιό, το μέγα. Την πρώτη αίσθηση καθώς αυτός σμίγει μ΄έναν που κάποτε υπήρξε. Κάθε εποχή κρατεί ζωντανή την ψυχή και τον παλμό της σ΄αυτά τα μνημεία. Σ΄αυτούς του ξαφνικούς λίθους της ελληνικής επαρχίας που σηματοδοτούν ένα αέτωμα λησμονημένο, έναν ρυθμό αυστηρό με λεπτομέρειες αναπαραστατικές στις πτυχώσεις και που δεν έχουν ως σήμερα ανακαλυφθεί.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..