Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

ΕΝΘΥΜΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ -Ο ανθρωπάκος

Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ
Στις οκτώ ακριβώς θα φθάνω στην οδό Ακαδημίας. Τώρα πλέον είμαι αποφασισμένος. Περνώ πλάι απ΄τα αγάλματα, αίφνης θυμάμαι τα σπουδαία σόλα και γελώ.....



 Αν φανώ ταχύς και απερίσπαστος ίσως να κατορθώσω μέσα σε ένα τέταρτο να διασχίσω την πρωινή πλατεία που στεγνώνει. Τότε θα είμαι μικρός, πολύ μικρός, σχεδόν θα χάνομαι μες στους εκκωφαντικούς δρόμους, τα ξενοδοχεία θα΄χουν ήδη κατάμεστες εξόδους, αγκαλιές, χειροφιλήματα, νεύματα στους μεταφορείς που είναι πάντα άγρυπνοι και αμοίβονται από την κεντρική διεύθυνση. 

Ο ίδιος ο δήμαρχος τοποθέτησε την πιάτσα κοντά, πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, κατακλύζοντας ολόκληρο το μέρος με μια δαιμονισμένη κίνηση. Αυτή θα φταίει αν τελικά χάσω αρκετό διάστημα και δεν κατορθώσω να βρίσκομαι περί τις εννέα, όταν όλα πια θα τελειώνουν και κανείς δεν θα καταννοεί τη γλώσσα που μιλώ, που μιλώ, που μιλώ, που μιλώ.Όλοι αυτοί οι κλέφτες ανάμεσά μου γυρεύουν λίγο απ΄το χρόνο μου και εγώ μικραίνοντας τόσο γίνομαι ένα παιχνίδι άσπαστο, μια χρυσή ευκαιρία να επιζήσω. Σας παρακαλώ, πείτε μου την ώρα, δώστε μου μια ταυτότητα, ένα οποιοδήποτε όνομα. Ένα καθημερινό όνομα που γιορτάζει στα λαίκά πανηγύρια, σ΄όλη την επικράτεια, όπου κανείς δεν με γνωρίζει στ΄αλήθεια και έτσι δεν θα κατηγορηθώ γι΄αυτά τα χάλια που με βρίσκει η νύχτα, όταν πέφτει από νωρίς, ενώ μικραίνει η μέρα και προκύπτουν νέα, ευφάνταστα εμπόδια. 

Τώρα είμαι ο βιομηχανικός τραυματίας πολέμου, δεν έχω πολύ κουράγιο και έτσι αναλαμβάνω ένα πολύ ιδιαίτερο μέγεθος, πιστεύοντας σε κάτι που δεν είχε όνομα ποτέ.
Ο ανθρωπάκος της ιστορίας τελικά χάνεται μες στην πόλη. Κανείς δεν γνωρίζει πλέον τίποτε γι΄αυτόν. Κάποιοι λένε πως συχνά τον απαντούν στα καφενεία της οδού Θεμιστοκλέους, γερασμένο να πίνει ούζο αδιάκοπα, να βρίζει και να σπάει τα τραπέζια, κάθυδρος σ΄απελπισμένη κατάσταση. Η σημασία αυτού του ανθρώπου είναι τέτοια που δεν μπορεί παρά να γίνει τραγούδι. Όσα δεν περιγράφονται γίνονται πάντα τραγούδι.


Ο άνθρωπος της ιστορίας επιχειρεί το πιο επικίνδυνο νούμερο.Σκυφτός, κουρασμένος, χλωμός, ανθρωπάκος ισορροπεί στην κορυφή της σκάλας, κάτω ακριβώς απ΄τα χάρτινα φεγγάρια του θεάτρου, κυνηγώντας τα χρονικά 

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..