Τ΄αστέρι των Χριστουγέννων τοποθετείται στην κορφή του δέντρου. Είναι πλαστικό, με σπαρμένες στρώσεις χρυσού ή ασημένιου. .....
Κρατιέται εκεί ψηλά, τ΄αστέρι των Χριστουγέννων φέγγει σ΄όλα τα σπίτια. Είναι από πλαστικό, μ΄ολόχρυσα στρώματα που φθάνουν ως βαθιά μες στον ύπνο μας. Τ΄αστέρι σκύβει βαθιά στο πρόσωπό μας, στις ερημιές του φέγγει αγέρωχο και μυστηριώδες τ΄αστέρι.
Τον άφησαν να μιλά έτσι, παράξενα. Θα μπορούσε να μιλά για ώρες. Πράγματα όπως τ΄αστέρι των Χριστουγέννων, οι φθορές των αγαλμάτων, ένας κούρος δίχως χέρια, τα μαγαζιά με τα καπλάνια και η γέφυρα του Πουλόπουλου, το παλαιό πυλοποιείο ερέθιζαν πάντα τη φαντασία του. Και όμως τον αγαπούν για αυτή την τόση παραδοξότητά του και έτσι αφήνουν εκείνον να καρφώσει το αστέρι στο ψηλό σημείο του δέντρου.
Τ΄όραμά τους για έναν ορίζοντα, για ολοκαίνουριες σκαλωσιές μες στα σκληρά χρόνια πραγματοποιείται με έναν τρόπο διάφανα πλαστικό. Οι υπόλοιποι χαράζουν στολίδια μες στην αίθουσα της δημιουργίας. Καμπάνες με ωραία, χρυσά γλωσσίδια, δέντρα μ΄άσπρη ζάχαρη άχνη, μήνες και άνθη του χειμώνα από ασημόχαρτο.
Έπειτα οι τρόφιμοι φτιάχνουν καφέ, γελούν και θρηνούν για τα πάθη τους. Μακραίνουν σιγά μες στους διαδρόμους του ιδρύματος, ο καθένας μ΄ένα στολίδι και τη γεύση του φθηνού καφέ.
Φορούν τα καταλαδωμένα φορέματα της ζωγραφικής, δένονται πάντα με τους ιμάντες, κρατιούνται μες στον παλμό του ονείρου, συλλογίζονται τ΄αστέρι των Χριστουγέννων και εκείνον που το κρατεί μες στη θερμή αγκαλιά του.
Απόψε δεν χωρούν παράπονα και ούτε μπορεί κανείς ν΄αντέξει όλη τούτη τη μοναξιά. Τ΄αυτοκίνητα περνούν με εξωφρενικές ταχύτητες έξω από το ίδρυμα, τ΄αυτοκίνητα μεταφέρουν αρρώστους, ερωτευμένους, ένα δέντρο, ένα αστέρι, δυο φανταχτερούς χαρταετούς και πολλούς, μελλοντικούς νεκρούς. Ένας ένας οι τρόφιμοι επιβιβάζονται στα οχήματα, διασπείρονται σ΄άπειρα σημεία μες στην πόλη, αγκαλιάζουν τ΄αγάλματα και ζητούν ελεημοσύνη από τους οδηγούς στις ακίνητες στιγμές των αυτοκινητοδρόμων.
Και εκείνος, με τ΄αστέρι των Χριστουγέννων και τις εξιστορήσεις από τα θερμά μέρη, χρόνια καρκίνοι και σαν από λάδι τα κτίσματα και οι όψεις της πόλης.
Τ΄αστέρι είναι από επιχρυσωμένο πλαστικό, τ΄αστέρι έχει τέσσερις άκρες σαν ορίζοντας και σαν πυξίδα καραβιού. Όμως δεν υπάρχει δρόμος, έξω από τούτο το θάλαμο δεν υπάρχει δρόμος, τ΄αστέρι είναι ψεύτικο, δεν αξίζει μήτε για μια ευχή, τ΄αστέρι είναι από επιχρυσωμένο πλαστικό και τίποτε άλλο. Δεν έχει φανεί κανείς εδώ και χρόνια. Να τον δει που καρφώνει τ΄αστέρι στο πιο ψηλό σημείο του δέντρου. Να τον δει που στέκει για μέρες εμπρός από το στολισμένο δέντρο και φέγγουν περισσότερο εκείνες οι νύχτες, φέγγουν.
Λοιπόν, ο άνδρας ντύθηκε με το παλαιικό, κυριακάτικο κοστούμι του. Ο άνδρας περπατά μες στους κήπους, ο άνδρας διακεκομμένο καρέ μες στην ησυχία του κόσμου. Ο άνδρας με τ΄αστέρι στα χέρια, με τη σκόνη στα δάχτυλα, με τα πένθη στα μάτια. Όλο δάκρυα, χάντρες που κυλούν από σπασμένο, ας πούμε βραχιόλι. Όλο δάκρυα, πυκνές βροχές στον ορίζοντά του και τ΄αστέρι των Χριστουγέννων μες στις λάσπες και τη μοναξιά.
Μες στα συντρίμια, η σκιά του, το φως του δήμου και το χρυσό, πλαστικό αστέρι ή πάλι ότι απέμεινε από εκείνη την εξωφρενική τεχνική στην αίθουσα της δημιουργίας.
Οι φύλακες δεν τον αναγνώρισαν. Άλλωστε κάθε νύχτα, οι περαστικοί διαβαίνουν μέσα από τις οδούς του ιδρύματος, κατηφορίζοντας από τον προφήτη Ηλία προς το δρόμο του μυστηρίου. Και έτσι δεν τον αναγνώρισαν, μήτε έδωσαν καμιά σημασία στ΄αστέρι των Χριστουγέννων που κρατούσε σφιχτά στα χέρια του. Δεν γνωρίζουν οι φύλακες από αστέρια. Μόνον επιγραφές ετοιμάζουν και κρατούν όλα μαζί τα κλειδιά των κτιρίων. Μόνον επιγραφές και βρώμικες συναλλαγές, εκεί στο θυρωρείο και μες στις κλειστές αίθουσες μ΄έφηβα κορίτσια που ΄χουν μάτια ιδρυματικά και όλο βυθίζονται.
Το φετινό αστέρι δεν είναι καρφωμένο στην κορφή του δέντρου. Το φετινό αστέρι ταξιδεύει έξω από την πόλη. Φέγγει στο Σκαραμαγκά, έξω από την Ελευσίνα, φέγγει και χάνεται στη Νέα Πέραμο, τα προάστια των Μεγάρων και αλλού. Όπου υπάρχουν σφιγμένες καρδιές και αμίλητα στόματα, τ΄αστέρι κρατεί για παρηγοριά τη χρυσή του σκόνη. Οι τρόφιμοι γελούν και όλοι μαζί φτιάχνουν ένα καινούριο αστέρι.
Τ΄άλλα, τα παλιά αστέρια χάνονται τόσα χρόνια σ΄αποθήκες, σε πορείες και ταφές. Ή πάλι αντέχουν το κρύο που φθάνει από τα πεδινά, αντέχουν και φέγγουν σε φράχτες, σε ρείθρα, στους οικοδομικούς σκελετούς, στις ολότελα χαμένες ευκαιρίες. Οι τρόφιμοι φτιάχνουν ένα καινούριο αστέρι.
Και όλο κοιτούν το δρόμο για εκείνον τον παλιό, τον αγαπημένο φίλο. Που φυγε ξαφνικά, που΄γινε αστέρι.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..