ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΕΡΥΒΑΚΗ ΠΟΥ… ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΕΙ

γράφει ο Αντώνης Κακαράς

Τον θυμούνται πολλοί γονατισμένο στο δάπεδο να ξύνει μ’ ένα κουτάλι το μωσαϊκό να το ετοιμάσει για πλύσιμο. Βιαζόταν γιατί είχε έρθει ο καινούργιος κι έπρεπε να οργανώσουν το χώρο, να βάλουν τα χρειαζούμενα, κουβέρτες, μια πετσέτα, μια καρέκλα με ακουμπιστήρι για το διάβασμα…τέτοια δηλαδή. ....



Το ίδιο μεσημέρι να τον υποδέχεται στην κολεκτίβα τους (ήταν η βδομάδα με τη βάρδια του… γι’ αυτό) στην τιμητική εκδήλωση-γεύμα της πρώτης μέρας εισόδου του αλλουνού στην πτέρυγα, αργότερα να τον ενημερώνει, να τον εμψυχώνει και…

Κάποτε στα χρόνια που τα ‘παν της μεταπολίτευσης και τα φόρτωσαν τώρα μ’ ευθύνες, ν’ ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες του Συμβουλίου της Επικρατείας τρέχοντας (πώς άντεχε έτσι;) να υπερασπιστεί, να προλάβει, να διασώσει ό,τι μπορούσε… τον θυμάμαι τα μεσημέρια μ’ ένα σουβλάκι στο γραφείο τους με το Στάθη το Γιώτα, τον Κώστα τον Ανδρουτσόπουλο, ήταν κι ο Παναγιώτης ο Κρητικός εκεί μαζί και τότε και μια ζωή μετά … ύστερα …έκανε τις επιλογές του τίμια και με συνέπεια στα πιστεύω του…

Χρόνια καθαρών προοπτικών και ερμηνειών για τον καθένα που ‘θελε από το μετερίζι του να παλέψει για το δίκιο, χρόνια αγώνα χωρίς αμφιβολίες όπως κατέληξε να ‘ναι με πίκρα για πολλούς…
Ορθός ο Λεφτέρης ο Βερυβάκης, πεθυμώντας να ‘ναι χρήσιμος στους πολλούς… τελευταία κοίταζε κι άκουγε απορώντας, αντρόπιαστος έφυγε, καλά τα τελέματά του, πάει να πει του χαρίστηκε η φύση!

Άντε στο καλό Λεφτέρη, σου χρωστάνε δε χρωστάς…

Πηγή