ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΑΝΚS,TΩΡΑ ΜΕ BANKS...

Νέμβρης 1973.Η κλιμακούμενη με απεργίες και καταλήψεις ανατρεπτική δράση των εξεγερμένων στη καρδιά της μητρόπολης,κορυφώνεται και σηματοδοτεί την αρχή της πτώσης της δικτατορίας,που τελικά έρχεται στις 24 Ιούλη του 1974 με την κατάρρευση της χούντας.
Ο κόσμος,μετά από μία επταετία στρατιωτικής δικτατορίας,πίστεψε στο όραμα της αναγέννησης της  δημοκρατίας στον Ελλαδικό χώρο,στην προκοπή,στην δημιουργία ενός κράτους δικαίου......




Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της μετέπειτα ιστορίας και περπατώντας επάνω στα νέα "μονοπάτια",φτάνουμε στο σήμερα και με φρίκη διαπιστώνουμε ότι τελικά τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν τελείωσε τότε.Ο καπιταλισμός απέκτησε μέσα σε αυτά τα χρόνια καινούριους "πελάτες",εύκολα και αγόγγυστα,χαρίζοντας απλόχερα εφήμερες πραγματοποιήσεις των επιθυμιών των στερημένων μέχρι τότε Ελλήνων.
Το καπιταλιστικό σύστημα,χτύπησε ανελέητα τον ελληνικό λαό,ανεβάζοντας τον στα πιο ψηλά σκαλιά της οικονομίας,που ποτέ δεν το είχε φανταστεί.
Και έφτασε η στιγμή που ο καπιταλισμός άρχισε να νοσεί..Ο κίνδυνος ήταν αρκετά ορατός και έπρεπε να γίνει κάτι άμεσα,προκειμένου τα γρανάζια της αιωνόβιας μηχανής να αρχίσουν να ξαναγυρνάνε.

Το σενάριο όμως δεν αναφέρει πουθενά ότι ο πρωταγωνιστής πεθαίνει!Για να σωθεί,θα πρέπει να θυσιαστούν οι κομπάρσοι..Έτσι λοιπόν ,με την βοήθεια των σκηνοθετών,δημιουργούνται συμμαχίες και συνεργασίες μεταξύ ντόπιας και ξένης οικονομικής ελιτ (κυβέρνηση-αντιπολίτευση,ΔΝΤ-Τρόικα),που λειτουργώντας σε πλήρη σύμπνοια με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών,βοηθάνε για την γέννηση της οικονομικής χούντας.
Αυτό το νεογέννητο τέρας,καταρρίπτει όλα τα μέχρι τώρα κοινωνικά κεκτημένα.
Χτυπάει ανελέητα την μεσαία τάξη και εξαθλιώνει σιγά,αλλά βασανιστικά τον λαό με τους τρόπους που όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε.
Και αυτή η "αναγέννηση",θα συνεχίσει να απλώνει τα πλοκάμια της,μέχρι να γονατίσει τελείως  με όλους τους τρόπους τον λαό.Τον λαό που πίστευε και δυστυχώς ακόμα πιστεύει ,σε όλους αυτούς τους εθνοσωτήρες και επαναστάτες που ξεπήδησαν πάνω  από την γκρεμισμένη πόρτα του Πολυτεχνείου.

Πώς  να τιμήσεις με τον στημένο τρόπο της αγριότητας και της βίας ,τους λίγους που πίστεψαν στην ανάγκη μιας  κοινωνικής επανάστασης,που θα ανέτρεπε το κεφάλαιο; Πώς να τιμήσεις τους πραγματικούς ιδεαλιστές ,με σκηνοθετημένα δρώμενα και με "σικέ" αποτελέσματα που μόνο ντροπή δημιουργούν;Με ποιόν τρόπο; Με μία απλή πορεία σαν υποχρέωση και ετήσια ρουτίνα και έξω από την πόρτα;Και μετά,τι;..Τίποτα!..Απλά τίποτα...Το κράτος θα συνεχίσει να ¨χτυπά¨",με την μόνη διαφορά ότι την θέση των τανκς την κατέλαβαν οι υπηρέτες της κεφαλαιοκρατίας,οι banks...

Aυτές είναι ο σκοπός να σωθούν και ο αφέντης τους...