...ΤΑ 2 ΚΟΡΙΤΣΙΑ...

...Μιας και άρχισε το αφιέρωμα περί πεπρωμένου και γενικά περί KISMET,και μιας και σας υποσχέθηκα ότι θα υπάρξει και συνέχεια για το θέμα,διαβάστε και αφεθείτε στο παρακάτω,-περίεργο,και όμως αληθινό γεγονός-..!
…Το Δημοτικό τελείωσε με επιτυχία και άρχισε η περίοδος του Γυμνασίου।Οι γονείς της,μάλλον καλύτερα να πω,η μητέρα της,ήθελε να γραφτεί η κόρη της σε γυμνάσιο άλλης περιοχής,που εθεωρείτο το TOP των γύρω περιοχών,με ό,τι περιλαμβάνει αυτός ο χαρακτηρισμός αναφερόμενος σε σχολεία και γενικά σε εκπαιδευτήρια.
…Έτσι λοιπόν,η 13χρονη HUMANITY,αφήνοντας τις επί 6 ετιας φίλες της του Δημοτικού,άρχισε το οδοιπορικό της για να βρεθεί σε ένα ξένο τελείως περιβάλλον,χωρίς τις συγκεκριμένες φίλες και μέχρι τότε συμμαθήτριες της.

Η απόσταση από το σπίτι στο Γυμνάσιο,ήταν μισή ώρα δρόμος,αλλά η διαδρομή πολλή ευχάριστη!
Ευτυχώς,η μικρή ήταν πολύ προσαρμόσιμη και κοινωνική και εντάχτηκε αμέσως στο νέο της περιβάλλον,που ομολογουμένως της άρεσε πολύ!..
Την επόμενη ημέρα,ξεκινώντας πάλι για το σχολειό,συνάντησε μία άλλη μαθήτρια,η οποία βγήκε από το διπλανό στενό του σπιτιού της,με προορισμό κάποιο σχολείο φυσικά.
Το δεύτερο κοριτσάκι της έπιασε την κουβέντα και της είπε ότι τελικά πάνε στο ίδιο Γυμνάσιο,την είδε την προηγούμενη ημέρα στο προαύλιο του σχολείου,μένει ακριβώς δίπλα της και την ρώτησε,αν ήθελε να πηγαίνουν μαζί σχολείο,μιας και η διαδρομή ήταν κοινή και μακρινή!…

Άλλο που δεν ήθελε η μικρή ‘ηρωίδα ‘ μας..Με αυτόν τον τρόπο,άρχισε λοιπόν μία δυνατή ,αδερφική,άρρικτη φιλία,που φυσικά δεν περιορίστηκε μόνο στις διαδρομές από και προς το σχολείο…
Τα 2 κορίτσια,μεγάλωναν μαζί,μέστωσαν μαζί,ζούσαν από κοινού τις όποιες ανησυχίες της εφηβείας τους,βίωσαν τις αγωνίες και τα άγχη που πρόσφεραν απλόχερα…οι εκπαιδευτικές αλλαγές,έκλαψαν ,’αλήτεψαν’,έγιναν ΕΝΑ!…

…Πέρασαν τα 6 ..ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ της μέσης εκπαίδευσης..
…Και χάθηκαν τα 2 κορίτσια..!Έτσι ξαφνικά..!Όπως ξαφνικά γνωρίστηκαν..!Απορίας άξιον!Οι γειτονιές οι ίδιες..!Αλλαγή σκηνικού για την 18 χρονη HUMANITY,που την επομένη της αποφοίτησης της άρχισε με περίσσεια λύσσα να δουλεύει!Ενήλικη ούσα,ήθελε να αποδείξει ότι μπορούσε μόνη της να σταθεί και να κερδίσει την ζωή της χωρίς καμμιά βοήθεια…

…Πέρασαν 2,5 δεκαετίες από τότε..(αρχίστε να υπολογίζετε την ηλικία μου-υπάρχει λόγος-)
…Όλα αυτά τα χρόνια,πολύ συχνά έφερνα στο νου μου με νοσταλγία την όμορφη αυτή σχέση,που χάθηκε χωρίς καμμιά αιτία,χωρίς κανέναν λόγο!Απλά ένα μεγάλο ¨’ΓΙΑΤΙ’ ,κάπου –κάπου εμφανιζόταν σε κάποια άκρη του μυαλού μου…

…2003 και αποφασίσαμε ένα ωραίο πρωινό,να το ‘παιξουμε’ ιδιοκτήτες και να αγοράσουμε,όπως όλοι οι μοντέρνοι νεοέλληνες,το πολυπόθητο ‘κεραμύδι’ για να βάλουμε το κεφάλι μας από κάτω॥
Άρχισε λοιπόν το πέρα δώθε με τον μεσίτη να μας τρέχει από ‘κελεπούρι’ σε ‘κελεπούρι’…
Το πρώτο σπίτι που μας πήγε,το απέρριψα,χωρίς να ανέβω να το δω।!Δεν μου άρεσε ο δρόμος που βρισκόταν,πολύ στενός για να φιλοξενήσει απέναντι από το ‘κελεπούρι’,μία σσυστάδα 3 πολυκατοικιών!
Προσπέρασα τον δρόμο τρέχοντας॥
Μετά από ενάμισυ μήνα ψαξίματος,τα παράτησα,θεωρώντας ότι το όνειρό μου δεν ήταν να γίνω ιδιοκτήτρια ακίνητου!
Δύο εβδομάδες μετά,αφού υποτίθεται είχε σταματήσει το κυνήγι για την ανεύρεση σπιτιού,παίρνει τηλ।ο μεσίτης και λέει॥-«Έλάτε να δείτε μία φοβερή ευκαιρία,και αν δεν σας αρέσει και αυτό ,τότε να μην με λένε Δημήτρη..»
…Το είδα,ξετρελλάθηκα και φυσικά έγινε δικό μας…!,και..ευτυχώς,ο Δημήτρης,δεν χρειάστηκε να..ξαναβαπτισθεί..!

...ΙΟΥΝΙΟΣ 2007 και μόλις είχα επιστρέψει από τη δουλειά,απολαμβάνοντας τον απογευματινό καφέ μου στην βεράντα..Το μάτι μου έπεσε σε ένα διαμέρισμα στην απέναντι πολυκατοικία,που 3 χρόνια τώρα έμενε κλειστό…Για άλλη μια φορά σκέφτηκα,ότι μάλλον θα έπρεπε να είχε πεθάνει ο ένοικος που θα έμενε εκεί,αφού στα 3 χρόνια διαμονής στο σπίτι μου δεν υπήρχε καμμία ανθρώπινη παρουσία στο απέναντι διαμέρισμα..

..ΙΟΥΛΙΟΣ 2007 και έφυγα για διακοπές..

Ένα βράδυ,είδα στον ύπνο μου,ότι βρέθηκα στο σπίτι της χαμένης μου φίλης,μαζί με όλη τη τότε «μαρίδα»,και με πήγαν να με ξεναγήσουν στην παλιά μας γειτονιά,για να μου δείξουν τις αλλαγές που είχε υποστεί,σε όλα αυτά τα χρόνια της απουσίας μου॥!,στη θέση του παλιού μου σπιτιού,βρισκόταν ένα υπέροχος καταπράσινος λόφος,στη κορυφή του οποίου,δέσποζε το σπίτι που είχα μόλις αγοράσει..!!

Περίεργο όνειρο,σκέφτηκα,μόλις ξύπνησα..,βάζοντας με σε διάφορες σκέψεις εκείνο το πρωί..

…Επέστρεψα προς τα τέλη του μήνα και ένα βράδυ σε κατάσταση περισυλλογής στην βεράντα μου,συνειδητοποίησα ότι στο απέναντι διαμέρισμα κάποιοι και ίσως και εκείνη την ημέρα είχαν μόλις μετακομήσει…-Πού να ξέρετε ,σκέφτηκα,ότι πριν από εσάς,έμενε κάποιος που πέθανε…!
..3 ημέρες μετά,στην ίδια θέση,μόλις είχε σουρουπώσει,και το μάτι μου έπεσε σε μία γυναικεία φιγούρα ,στο μπαλκόνι του απέναντι «πεθαμένου».Προσπαθούσε να βολέψει και να βρεί χώρο για τις τεράστιες γλάστρες της.Επί μία ώρα παιδευόταν,σε σημείο που κουράστηκα εγώ ,παρακολουθώντας την…

..Ώσπου ξαφνικά,το μυαλό κοκκάλωσε,και τα μάτια έμειναν ακίνητα!!

Η φιγούρα ,εκείνη η γυναικεία μορφή,μου θύμησε τη Τζούλια.Την αδελφή μου,το alter ego μου,τον ίδιο μου τον εαυτό!!!!…

Όχι!,αποκλείεται,-σκέφτηκα-είσαι παρανοική,έχεις επηρεαστεί από το όνειρο..!,σύνελθε..!,είχε ζέστη σήμερα,παραδέξου το..!,μία απλή ομοιότητα είναι..,και εξ’άλλου από τόση απόσταση,δεν είναι δυνατόν να παρατηρήσεις καθαρά .ούτε φυσιογνωμία,παρά μια φιγούρα..!

…Την επόμενη,στήθηκα νωρίτερα στο παρατηρητήριό μου..Το διαμέρισμα παρουσίαζε την ίδια μορφή ερήμωσης,όπως το είχα γνωρίσει από την αρχή.
Την ίδια εικόνα συνέχιζε να παρουσιάζει και για τις επόμενες ημέρες και έφτασα στο σημείο να σκεφτώ,ότι η υπερβολική ζέστη εκείνης της ημέρας,ίσως με είχε φτάσει σε σημείο παράκρουσης!

…Μία Παρασκευή πρωί,φεύγοντας για την δουλειά μου και πηγαίνοντας να βρω το αυτοκίνητό μου,το οποίο είχα παρκάρει για πρώτη φορά,σε μακρινό σημείο σε σχέση με το σπίτι μου,την..βλέπω να περπατά μπροστά μου!..
Την φώναξα,γύρισε,την πλησίασα τρέχοντας,τα πόδια μου δεν με κράταγαν,έτρεμαν,και όταν συνειδητοποίησε ποια ήμουν,λιποθύμησε!..Όταν συνήλθε,βάλαμε και οι 2 τα κλάματα και ξεσηκώσαμε την γειτονιά από τις φωνές μας..!Κλαίγαμε και γελάγαμε συγχρόνως…Ήταν μία παγωμένη στιγμή στο χρόνο…
Εκείνη την ημέρα,δεν πήγε καμμία μας στην δουλειά.!Την κοπανήσαμε όπως τότε,στο σχολείο..
Περάσαμε όλη την ημέρα μαζί,αναπολώντας τα κοινά χρόνια της εφηβείας μας,ψάχνοντας να βρούμε την απάντηση στο μεγάλο ‘ΓΙΑΤΙ’,διαβάζοντας μαζί τα γράμματά της που μου έστελνε στις περιόδους των διακοπών και τα φύλαγα σαν ιερά κειμήλια τόσα χρόνια,βλέποντας τις επίσης καλά φυλαγμένες φωτογραφίες μας από τότε,προσπαθώντας να εξηγήσουμε την φοβερή αυτή σύμπτωση που μας έκανε να ξαναβρεθούμε…

…Σ Υ Μ Π Τ Ω Σ Η…??!!
…Το σπίτι που τελικά με ξετρέλανε και αγόρασα,ήταν το πρώτο σπίτι που είχα απορρίψει,περνώντας από έξω!!!!..
…Το σπίτι της φίλης μου είχε αγοραστεί 3 χρόνια πριν,( την ίδια ακριβώς περίοδο με εμένα),αλλά περίμεναν να τελειώσει η κόρη της το λύκειο προκειμένου να μην αλλάξουν γειτονιά,.Το σπίτι της,την πρώτη φορά που το είδαν,το απέρριψαν αμέσως,λόγω της ασύμφορης για αυτούς τιμή του.Το σπίτι της αγοράστηκε από αυτούς τελικά,6 μήνες μετά την πρώτη τους απόρριψη,όταν ο κατασκευαστής,βρέθηκε να είναι συγγενής του συζύγου της,όλως τυχαίως,οπότε φυσικά και η αγορά του ήρθε στα μέτρα τους..
…Μπορεί τώρα κανείς να μου βγάλει από το μυαλό,ότι ,ό,τι αποκαλούμε «σύμπτωση»,απλά για να ξεμπερδεύουμε,είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και ίσως και απόκοσμο?…

..Τι είναι αυτό που τελικά καθορίζει όλα όσα πρέπει να συμβούν,σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο?
..Τι είναι αυτό που μας χαράζει την πορεία της ζωής μας και μας βάζει να πατάμε σε προσχεδιασμένα μονοπάτια ,για να μας οδηγήσει εκεί που πρέπει να βρεθούμε??
..Τι είναι αυτό τελικά,που γνωρίζει ότι κάτι που δεν πρέπει να χαθεί,δεν χάνεται??
… 2 μεγάλα τρανταχτά παραδείγματα έχω βιώσει φίλοι μου,που με έχουν κάνει να πιστέψω ‘ότι ,ΟΛΑ ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ,ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΣΚΟΠΟ!..
..Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεθείτε μπροστά σε μία οποιαδήποτε σύμπτωση,μην την προσπεράσετε απλά..Σκεφτείτε,ότι αυτή η «σύμπτωση»,είχε κάποιο λόγο και σκοπό για να σας συμβεί….

Μπορεί να ήταν κουραστικό αυτό που διαβάσατε,αλλά δεν μπορούσα να περικόψω τίποτα περισσότερο…