Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Περί βίας και βίας



γράφει η  Ντόρα Βλάσση.
Η φράση “καταδικάζω την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται” έχει γίνει τελευταία ένα ανυπόφορο σύνθημα. Υπερβαίνει κατά πολύ την υπεραπλουστευμένη του ερμηνεία. Για την ακρίβεια έχει καταφέρει να γίνει αποτελεσματικότατος μηχανισμός παραγωγής ενοχών, για εκείνους που πράγματι οραματίζονται έναν κόσμο χωρίς βία, έναν κόσμο αλληλεγγύης και δομών ικανών να προάγουν την συνεργασία και τον αλτρουισμό χωρίς να έχουν ανάγκη τις άρρωστες κατασταλτικές ή “σωφρονιστικές” μεθόδους της σημερινής αστικής δημοκρατίας. ....


Στο στόμα των αυθεντιών της στρέβλωσης, των ειδικά εκπαιδευμένων για τέτοιες κοινωνικοπολιτικές κυβιστήσεις δημοσιολόγων είναι ένα αρκετά ισχυρό όπλο. Χρησιμοποιώντας φαινομενικά λογικά επιχειρήματα τα οποία τα βασίζουν σε περιστατικά – αποδείξεις κατ’ αυτούς!- τα οποία έχουν καλύψει ελλιπώς -πάντα προς συμφέρον του κράτους και του παρακράτους (μια και επισήμως εισέβαλε κι αυτό στην πολιτική ζωή της χώρας)-παρακάμπτοντας όποια δημοσιογραφική δεοντολογία και τιμή, καταφέρουν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες εντυπώσεις ώστε ο ήδη τρομοκρατημένος κόσμος να προτιμήσει να καθεύδει, έχοντας έτσι καταθέσει μέσω της απραξίας του τα διαπιστευτήρια της κοινωνικής του “μόρφωσης”. Ό,που “κοινωνική μόρφωση” βάλτε την καταδίκη όποιας βίας, όποιας απεργίας, όποιας πορείας, όποιας κινητοποίησης, όποιας πάλης, όποιας διεκδίκησης, όποιας τόλμης, αξιοπρέπειας, τιμής.
Αναρχία σημαίνει “μη βία” λέει ο Malatesta. Σε μία αναρχική κοινωνία πράγματι η βία καταδικάζεται απ’ όπου κι απ’ όποιον κι αν προέρχεται. Καταδικάζεται ως εργαλείο επιβολής και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε μία κοινωνία που κυριαρχεί η κοινωνική δικαιοσύνη μέσω της ανάπτυξης υγειών σχέσεων και αλληλεπιδράσεων στα πλαίσια της αυτοθέσμισης, της αυτοδιαχείρισης και του συλλογικού συντονισμού, σε μία κοινωνία που κανείς δεν υπερβαίνει τον διπλανό του και που εκείνος που έχει την ικανότητα προσφέρει σ’ εκείνον που έχει ανάγκη χωρίς αυτό να συνιστά υποκριτική,μεθοδευμένη φιλανθρωπία και χωρίς να τοποθετεί τον έναν σε πλεονεκτικότερη θέση και ακόμα στα πλαίσια μίας κοινωνίας που η παραβατικότητα δεν είναι παρά αφέλεια και ασύμφορο τελικά εγχείρημα -μια που οι ισχύουσες δομές καθιστούν τον παραβάτη μάλλον χαμένο παρά ωφελημένο απ’ την πράξη του. 
Για ποιόν λόγο τελικά να χρησιμοποιήσει βία κάποιος εφόσον μάλιστα όχι μόνο δεν φιμώνεται ΚΑΝΕΙΣ αλλά αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση το να τοποθετούνται όλοι ΑΜΕΣΑ (όχι δηλαδή μέσω αμφιλεγόμενων αντιπροσώπων που αναδεικνύονται μέσα από εκλογικές διαδικασίες που αφήνουν να επικρατήσει έναντι άλλων, η υποκειμενική άποψη ενός αριθμού ατόμων που συχνά είναι ανενημέρωτοι και παραπλανημένοι απ’ τους υποψηφίους -με την συνεπικουρία των ΜΜΕ φυσικά),να έχουν γνώση των ζητημάτων και να καταθέτουν προτάσεις.
Εμείς, όμως, δεν έχουμε φτάσει στην κατάκτηση μίας τέτοιας κοινωνίας, οπότε λόγω και της παντελούς ελλείψης στοιχειώδους έστω απονομής δικαιοσύνης (οι αρμόδιοι φορείς αποδεδειγμένα υπολειτουργούν…) δεν είναι δυνατόν η βία να έχει ένα μόνο πρόσωπο, να είναι όμοια όπου και όπως κι αν εμφανίζεται και να καταδικάζεται. Μία τέτοια τοποθέτηση δεν είναι απλώς αφελής. Είναι και επικίνδυνη.Η συγκεκριμένη θεωρία η οποία παπαγαλίζεται διαρκώς τον τελευταίο καιρό, θέλει όσους διεκδικούν τα δικαιώματα τους μέσω οποιασδήποτε μορφής πάλης –ένοπλης ή μη- να εξισώνονται με όσους χρησιμοποιούν τη βία για να επιβληθούν στον πιο αδύναμο και είναι ολοφάνερο πως σκοπός της είναι να σπείρει τον τρόμο στις κοινωνικές τάξεις που λόγω της επανειλημμένης στοχοποίησης τους από κυβερνήσεις του είδους Σαμαρά θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε έναν δυναμικό και αποτελεσματικό σηκωμό.
Είναι το λιγότερο ηλίθιο το να εξισώνεται η βία του Emiliano Zapata με την βία του Porfirio Díaz. Οι θιασώτες του νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος εξισώνουν με πολύ μεγάλη ευκολία εκ διαμέτρου αντίθετες περιπτώσεις, ενδεδυμένοι τον μανδύα μίας δήθεν υπερπολιτισμένης, “ειρηνιστικής” προσέγγισης που κοιτάζει αφ υψηλού, κρίνει και κατακρίνει όποιον δεν κόπτεται καθόλου για το σινιέ του γιάπικο κοστούμι και δέχεται να ματώσει η μύτη του και να κουρελιαστεί η άψογη πρόσοψη του. Μέσα σ’ αυτά τα σινιέ κοστουμάκια κάποτε θα φαντάζουν πολύ περισσότερο θλιβεροί απ’ ότι τώρα. Όταν το μακρύ χέρι του εκ βάθρων αμοραλιστικού συστήματος θα χωθεί και στις δικές τους ζωές εξαθλιώνοντας τες προοδευτικά όλο και περισσότερο. 
Το δόγμα “καταδικάζω την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται” σε χαλεπούς καιρούς, σε καιρούς κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών ισχνών αγελάδων, ισούται με το: “το σύστημα το χτυπάς μόνο με τριαντάφυλλα”! Όσοι ζουν ακόμα στο ροζ σύννεφο του απόλυτου “la vie an rose” παρακάμπτουν σκοπίμως ότι η πραγματική βία βρίσκεται πίσω απ’ τον λουστραρισμένο τρόπο με τον οποίο καταδικάζεται η αξιοπρεπής επιβίωση των λαών από ένα παγκόσμιο σύστημα του οποίου δεκανίκια είναι αυτοί οι ίδιοι και οι σαθρές αντιλαϊκές τους προσεγγίσεις.
Καταδικάζω κι εγώ, λοιπόν, τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, όταν εμφανίζεται στα πλαίσια μίας αρμονικής ελευθεριακής κοινωνίας, όπως η αναρχική. Αλλά μόνο εκεί και μόνο υπό αυτές τις συνθήκες δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Η βία που εμφανίζεται ως έκρηξη, ως φυσικό επακόλουθο, ως αντίδραση στην αδιάκοπη, άμεση και έμμεση βία που ασκεί το τραπεζικό παγκόσμιο εξάμβλωμα δεν μπορεί παρά να είναι ευλογημένη. Ίση με την βία των λαών, που απόκαναν αιώνες σκλάβοι και σηκώθηκαν. Ίση με την βία των αδικημένων, των πεινασμένων, των εξαθλιωμένων. Η βία που δίδαξε ο Μαρίνος Αντύπας στους ξωμάχους της Θεσσαλίας το 1906-1907 είναι μία βία ιερή. Η βία στην οποία έπεσε πρώτος απ’ όλους ο Emiliano Zapata, η βία με την οποία προσπαθούν να αμυνθούν οι Παλαιστίνιοι και η οποία εμμέσως ή αμέσως απαξιώνεται ως εγκληματική από φερέφωνα του κυρίαρχου συστήματος με νεοφιλελεύθερο πρόταγμα, δεν είναι παρά βία σωσίβια.
Απ’ την άλλη θέματα που εγείρουν σημαντικές αντιπαραθέσεις και γόνιμες διαλεκτικές αψιμαχίες, έχουν να κάνουν με την “ποιότητα” της βίας και το υπόβαθρο της. Για παράδειγμα χύθηκαν τόνοι μελάνης για τους τέσσερις του Βελβεντού, με την αναμενόμενη και απεχθή μανιέρα των τηλεοπτικών προσεγγίσεων των συστημικών δημοσιολόγων, που για να τοποθετηθούν επί του θέματος, έγιναν επίσης ψυχίατροι, παιδοψυχολόγοι, ψυχαναλυτές, παιδαγωγοί, κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κτλ. Όλο αυτό το σύμφυρμα έδωσε στην υπόθεση ένα κίτρινο ικτερικό χρώμα που ανέδυε την μυρωδιά της στρέβλωσης και του αποπροσανατολισμού.
Είναι ανώφελο, τώρα ειδικά, να εστιάσουμε σε ζητήματα ενδοκινηματικά, που έχουν να κάνουν με την ιδεολογική τους πλατφόρμα που σε πολλά σημεία υπάκουε στις βασικές αναρχικές θέσεις και σε άλλα έμοιαζε με κοκτέιλ παρωχημένης κοσμοθεώρησης με μία γραφική 80′ς περιβολή “η αλήθεια βρίσκεται στους sex pistols”!.Αυτό που πραγματικά “καίει” και είναι πρωτεύον ζήτημα είναι η οργάνωση ενός αντάρτικού κλίμακας παλλαϊκής, που θα συμπαρασύρει κάθε κοινωνικό στοιχείο και θα χτυπήσει πραγματικά στα ζωτικά του σημεία το κυρίαρχο κατεστημένο σύστημα, καταφέρνοντας του όχι μικροεκδορές αλλά συντρίβοντας το. Ο Lenin υποστήριζε πως η ατομική τρομοκρατία, τελικά, φθείρει το λαϊκό κίνημα και πως στον βωμό αυτών των τρόπων αντίδρασης θυσιάζονται άνθρωποι πρόθυμοι και απολύτως χρήσιμοι για την επανάσταση. Όλα αυτά είναι ζητήματα στα οποία δεν θα εγκύψουν ποτέ τα εγκάθετα κανάλια της ελληνικής ενημέρωσης.
Άραγε, την προοπτική μίας παλλαϊκής ένοπλης εξέγερσης πώς θα την έκριναν οι νεοφιλελεύθεροι κήνσορες; Σίγουρα θα καταδίκαζαν κι αυτήν την μορφή βίας εξισώνοντας την με τη βία των ταγμάτων εφόδου επί ναζισμού! Φαντάζομαι κατόπιν τούτου, έναν άλλον Καβάφη να σηκώνεται μέσα στη φωτιά και ξεκινώντας για έναν άλλης ομορφιάς κόσμο να αναφωνεί “Για νεοφιλελεύθερους να μιλούμε τώρα!”
“Για να ζήσουν δύο εν ειρήνη πρέπει να το θέλουν αμφότεροι• αν ένας από τους δύο είναι ισχυρογνώμων και θέλει με τη βία να επιβάλλει στον άλλο να δουλεύει για λογαριασμό του και να τον υπηρετεί, αυτός ο άλλος, αν θέλει να διατηρήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του και να μην περιπέσει στην πλέον ταπεινή δουλεία, παρόλη την αγάπη του για την ειρήνη και την ομόνοια, είναι υποχρεωμένος ν’ αντισταθεί στη δύναμη μ’ όλα τα πρόσφορα μέσα.”
«Pensiero e Volontà», 1η Σεπτέμβρη 1924 Errico Malatesta: Αναρχία και Βία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..