Μαυροζαχαράκης Μανόλης
Κοινωνιολόγος- Πολιτικός Επιστήμονας
Η οικονομική κρίση αναμφίβολα αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τις διεθνείς δυνάμεις της καιροσκοπίας και κερδοσκοπίας να επιτεθούν ιδεολογικά στον πυρήνα των κοινωνικών και δημοκρατικών κεκτημένων όπως εκφράστηκαν ιστορικά μέσα από την εξέλιξη του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και της νομοταξικής προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου.....
Η εν λόγω διαδικασία εκκολάφτηκε μέσω της πλήρους εκδήλωσης του νεοφιλελεύθερου προτάγματος όχι μόνο ενάντια στην ιδέα του κοινωνικού κράτους αλλά και στην ιδέα της Ευρώπης εν γένει που στηρίζεται κυριολεκτικά στην ανθρωποκεντρική διαμόρφωση της κοινής μοίρας των λαών της Γηραιάς Ηπείρου.
Αφετηρία της κοινωνικής και δημοκρατικής οπισθοδρόμησης αυτής υπήρξε από το 2009 και μετά ο σάλος που στήθηκε περίτεχνα-φυσικά με ελληνική συνυπαιτιότητα - σε διεθνές επίπεδο γύρω από την ελληνική δημοσιονομική κρίση που τελικά μετεξελίχτηκε σε δημοσιονομική κρίση του Νότου και τελικά σε δημοσιονομική κρίση όλης της Ευρώπης, φυσικά εκτός Γερμανίας.
Μεγάλος κερδισμένος της όλης διαδρομής αυτής υπήρξε η Γερμανία η οποία δρομολόγησε τελικά μία πορεία προς την τελική διαπραγμάτευση γύρω από ένα αντιευρωπαϊκό σε σύλληψη και εφαρμογή εγχείρημα ενός δημοσιονομικού συμφώνου το οποίο συναντά όλο και περισσότερους επικριτές από άκρη σε άκρη όλης της Ευρώπης.
Όλοι γνωρίζουμε ότι μια κοινή δημοσιονομική πολιτική θα πρέπει να είναι αυστηρή, ώστε να μειώσει σε πολύ μικρό επίπεδο τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος. Είναι σαφές εντούτοις ότι το εγχείρημα της δημοσιονομικής πειθάρχησης των κρατών δεν πρέπει να εξετάζεται μεμονωμένα , όπως δυστυχώς συμβαίνει στην χώρα μας, περιορίζοντας το πρίσμα αναφοράς αποκλειστικά στην Ελλάδα.
Το αργότερο άλλωστε με την εξάπλωση της ιδέας της δημοσιονομικής πειθαρχίας αποδείχτηκε ότι η λιτότητα αποτελεί ειδωλολατρικό σύνδρομο της Άγκελα Μέρκελ και των συντηρητικών και περιέχει το στοιχείο της «τιμωρίας των απείθαρχων». Στο πολιτικοστρατηγικό πάζλ της εποχής επικράτησε δυστυχώς η περιορισμένης εμβέλειας οπτική του δημοσιονομικού περιορισμού έναντι του ιστορικού κεκτημένου μιας ειρηνικής Ευρώπης μέσα από την αλληλεγγύη, την κοινωνική συνοχή και την κοινή ανάληψη ευθύνης.
Εκ των πραγμάτων επομένως τίθεται το σοβαρό ερώτημα εάν οι χώρες της Γηραιάς Ηπείρου μπορούν να συνεχίσουν να «μεγαλώνουν μαζί» μέσα από την συνεχή εμβάθυνση των σχέσεων τους.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..