Σοκ, γερμανίδα τουρίστρια πάλεψε με ακέφαλη γοργόνα σε κοσμικό νησί.

κείμενο, φωτογραφία: Μανώλης Δημελλάς

Πέταξε στο τοίχο του, στο facebook, μια παλιά φωτογραφία της, έβαλε και δυό προτάσεις, πιπεράτες, που θυμόταν από εκείνη, το έκανε και tweet, κι έπειτα περίμενε να δει τι «ψάρια» θα πιάσει.
Ξεκίνησε να μετρά τα like.....





Στον αχανή κόσμο της διαδικτυακής πληροφορίας, στο θεότρελο μάτριξ, μετρά πια το ναζιάρικο παιγνίδι με το μάτι.
Το αναπάντεχο ξάφνιασμα σαν το γκάγκ των βουβών ταινιών του Χόλιγουντ.
Μια ανατροπή που θέλει να τραβήξει τις αισθήσεις και να πείσει ότι αξίζει να το  ανεβάσουμε, να το ποστάρουμε κι εμείς στην σελίδα μας, στον δικό μας κόσμο.
Ο τοίχος μας, όπως το λέει κι ένας δήμαρχος, το προσωποβιβλίο μας, έχει κάνει με μια τουλάχιστον περίεργη αλλαγή στην  διαχείριση των προσωπικών σχέσεων και τις προβολής αυτών μέσα μας.
Μα πως  μπορεί να πέταγε η πληροφορία πριν από λίγα χρόνια,
πως να έφτανε το νέο και γινόταν είδηση και στο τέλος γραπτό παρελθόν.

Ήταν στις 2/9/1702 όταν στο αιγαίο πέλαγος μάλλον πειρατές, μπορεί και ο Πρωτέας να κολυμπούσε κάπου τριγύρω, ποτέ δεν θα το μάθουμε, ένα  πλοίο τσακίστηκε.
Αναπάντεχα και βιαστικά πήγε στον πάτο της θάλασσας, μα ο κορυφαίος του πληρώματος, πρόλαβε να κλείσει ένα σημείωμα σε ένα μπουκάλι:
« Το πλοίο “clowh”, στο οποίο επιβαίνουμε από τις αρχές Οκτωβρίου 1702, βυθίστηκε τόσο γρήγορα ώστε δεν είχαμε καιρό να πάρουμε τροφή και νερό. Παρακαλείτε όποιος βρεί το σημείωμα να το παραδώσει στην κυβέρνηση».
Υπογραφή, commander, ο άγνωστος καπετάνιος .

Ένας ντόπιος ψαράς καλάροντας τα δίχτυα το ανέσυρε μαζί με τα ψάρια που αργοπέθαιναν από ασφυξία.
Διακόσια ολόκληρα χρόνια μετά. Το καλοκαίρι του 1902.
Η πληροφορία διαδόθηκε και το μπουκάλι πουλήθηκε σε κάποιο συλλέκτη μνημών, έναν γιατρό που χάθηκε στον χρόνο και αυτός.
Το αξιοσημείωτο είναι πως την είδηση κυκλοφόρησε στο νησί από την ντελάλισσα του τόπου, ήταν η πρό-γιαγιά της κυρα-Αννιάς του αντρούλη, η διαλαλήστρα του χωριού, που βγήκε όπως και κάθε μέρα, βγήκε και φώναξε την είδηση.
Στον μικρό κύκλο η πληροφορία γρήγορα έκανε κύκλους, ακόμη και   χορό σκοτεινών μύθων έφτασαν να στήσουν, ακούστηκε πως ένα τσούρμο πειρατών έκαψαν την ακτή, αναζητούσαν τον ψαρά,
για να τους δείξει την θέση που πόνταρε τα δίχτυα,
τσουβάλια με λίρες περίμεναν κοιμισμένα στον βυθό.

Σήμερα ντελάλης είναι τα προσωποβιβλία, μπλέκουν  αλήθειες και  ψέμματα μέσα στην ανάγκη για επικοινωνία. Κουτσομπολιό μέσα σε έναν τεράστιο όγκο πληροφορίας.
Όλο και μεγαλώνει η συντροφιά των τοίχων, χτίζουμε ενώ ολοένα και χάνουμε την επαφή, τρέχουμε τόσο γρήγορα, σαν το πλοίο που βυθίστηκε, αφήσαμε και εμείς στο βάθος του χρόνου της γνήσιες επαφές εγκαταλείποντας πρώτα το αληθινό.

Μπερδεμένη η ιστορία μας, ανάμεσα σε like  και share, ένα παραμύθι που καθηλώνει στο κλειστό δωμάτιο, εγκλωβίζει δημιουργώντας περίεργες αναπηρίες.
Από την άλλη εξεγέρσεις στην μέση Ανατολή, την Αίγυπτο, το Ιράν χρησιμοποίησαν αυτά τα μέσα για να προωθήσουν πληροφορίες, ειδήσεις που δεν έβγαιναν στον αφρό. Φυσικά κάποιοι μίλησαν για ένα τρικούβερτο πανηγύρι πρακτόρων, ίσως όχι άδικα.
Σίγουρα η επικοινωνία δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τα κοινωνικά δίκτυα που σαν δίχτυα αρπάζουν και τραβούν βίαια τον φίλο που απομένει μόνος.

Ευτυχώς, έχουμε ακόμη καφενεία, φιλίες και έχθρες, που όμως κάνουν τους εικονικούς γνωστούς πέρα, φέρνουν κοντά τους ζωντανούς, δίνοντας πρωτιές σε σώματα και όχι στις δυαδικές ακολουθίες.
Οι πιο νέοι, οι λίγο πιο ευαίσθητοι, περισσότερο ευάλωτοι, μπλέκουν εθιστικά, σε  ιντερνετικά γαϊτανάκια, μα όλοι τελικά όταν ανασύρουμε συναισθήματα από το διαδίκτυο μοναχά λαγοκέφαλους τραβάμε, εκείνα τα ψάρια που γέμισαν το αιγαίο, δεν τρώγονται αφού είναι γεμάτα δηλητηριώδη τοξίνη, ωστόσο τσακίζουν με τα κοφτερά τους δόντια ό,τι στέκεται κοντά, δίπλα τους.

Πηγή