Υπάρχει ένα οξύμωρο στη σημερινή κατάσταση της, ούτως ειπείν, κρίσης. (Κρίσης ποιανού και για ποιο λόγο)......
Εκείνοι, που ευθύνονται για την αναστάτωση, που προκάλεσαν παγκοσμίως, δηλαδή οι μεγαλομέτοχοι και τα στελέχη των τραπεζών, που κερδοσκοπούν εδώ και χρόνια με πλείστα όσα νοσηρής έμπνευσης προϊόντα γρήγορου πλουτισμού και υψηλότατου ρίσκου, όχι μόνο απαιτούν -δεν ζητούν- βοήθεια, αλλά αρνούνται και να συμμετάσχουν σε ένα οποιοδήποτε πρόγραμμα υποβοήθησης των πελατών τους, των επαγγελματιών, των καταναλωτών, της οικονομίας ολόκληρης, μειώνοντας τουλάχιστον τα περιθώρια κέρδους τους.
Από πού αντλούν αυτό το θράσος οι τραπεζίτες; Από τη δουλική στάση όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων απέναντί τους, και την ανοχή στην ακραία κερδοσκοπική ψαλίδα χορηγήσεων - καταθέσεων, όπως επίσης και στην αποδοχή, ότι όλοι οι καταχρηστικοί όροι και οι παρανομίες, που έχουν καταδικαστεί με αποφάσεις του Αρείου Πάγου, μπορούν να έχουν την ισχύ κουρελόχαρτου, όταν ο πελάτης ζητάει τη δικαίωσή του στα γκισέ ή στα γραφεία της διοίκησης. Οι κυβερνήσεις δεν είναι ανήμπορες να τιθασεύσουν την ασυδοσία των τραπεζών. Ανίκανες είναι. Εθελόδουλες είναι. Τακίμια με τους τραπεζίτες είναι. Αυτή είν' η αλήθεια.
Αν η κυβέρνηση απαιτούσε, όπως οφείλει, τα πλήρη στοιχεία κάθε τράπεζας και αποφάσιζε με μόνο γνώμονα το κοινό συμφέρον των πολιτών ποιες τράπεζες κινδυνεύουν, άρα θα κρατικοποιηθούν, και ποιες δεν κινδυνεύουν, άρα θα εισφέρουν ρευστότητα και διευκολύνσεις στους πολίτες, τίποτε δεν θα απειλούσε την οικονομία. Τους τραπεζίτες και τους managers θα απειλούσε. Μ' αυτούς δεν τολμάει να συγκρουστεί η κυβέρνηση, και καμία ως σήμερα κυβέρνηση.
Η αιτία, που οι τραπεζίτες απαντάνε με θράσος και τέτοια αυτοπεποίθηση στις εκκλήσεις κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι η απαξίωση που αισθάνονται για τους πολιτικούς, έχοντας λερωθεί κατ' εξακολούθηση εδώ και χρόνια από τα σάλια τους.
Οι τράπεζες λειτουργούν χάρη στους νόμους, που ψηφίζει η Βουλή. Από τη Βουλή εξαρτάται με ποιους όρους θα λειτουργούν οι τράπεζες. Απ' αυτή τη Βουλή, που εδώ και χρόνια βλέπουμε να διασύρει την έννοια της σοβαρότητας και της οξύνοιας. Απ' αυτό το κακοπαιγμένο θέατρο κομματικών εξυπνακισμών και μονολιθικών λόγων και σκέψεων, όπου οι εξαιρέσεις δεν αγγίζουν ούτε το 10% των μελών της.
Θα πει κανείς «αυτοί είναι οι εκπρόσωποι του ίδιου του λαού», θα πω «ποιος εκπαιδεύει τις γενιές του λαού. Ποιος του δίνει κάτι καλύτερο για αύριο». Αν αύριο ένας μπροστάρης, που μπορεί να ελέγχει 20 νοματαίους, αρχίσει και σπάει τις τράπεζες με σύνθημα «κάτω οι κλέφτες», θα μιμηθούν το παράδειγμά του, ίσως, εκατοντάδες, αλλά χιλιάδες αγανακτισμένοι πολίτες κάθε χρώματος και ιδεολογίας θα χειροκροτούν. Κι αυτό θα είναι ο θρίαμβος μιας αναρχίας, για την οποία οι πρώτοι και κύριοι υπεύθυνοι θα είναι τα συνεταιράκια: Η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες.
Αυτά τα συνεταιράκια, όχι μόνο εδώ, αλλά σε πολλές χώρες της Δύσης, που επιμένουν πεισματικά στις πράξεις -γιατί στα λόγια οι κυβερνήσεις παριστάνουν το λιοντάρι που βρυχάται- να πληρώσουν τα εγκλήματα των τραπεζών οι πολίτες, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η οργή του κόσμου που τώρα βράζει, για τη νοοτροπία περισσότερο, θα ξεσπάσει πολύ βίαιη και καταστροφική για όλους. Και για τις τράπεζες και για τις κυβερνήσεις και για τον κόσμο.
Αυτή, όμως, ίσως είναι η μοιραία κάθαρση, που επιφυλάσσει η κοινή λογική και η Ιστορία σ' αυτούς που στερούνται κοινής λογικής και γνώσης Ιστορίας.
Οι τράπεζες δεν μπορεί να περάσουν τζάμπα τον Ρουβίκωνα των δικών τους εγκλημάτων κατά της οικονομίας. Όσες έχουν εγκληματήσει.
Οι πολίτες δεν μπορεί να πληρώσουν για τα εγκλήματα των τραπεζών.
Και η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπερασπιστεί άλλους από τους πολίτες. Γιατί γι' αυτό υπάρχει, ψηφίζεται και πληρώνεται.
Ασχέτως, που πολλοί πολίτες πιστεύουν ότι πληρώνεται από τους τραπεζίτες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..