...ΑΣ ΕΥΘΥΜΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΑΚΙ...

Η Εύα καθόταν σε μια γωνιά στον Παράδεισο, μες τον αναστεναγμό και την μουρμούρα. "Ουφ, δε μπορώ, Θεέ μου έχω ένα θέμα. Πρέπει να το συζητήσουμε".

"Τι πρόβλημα έχεις κορίτσι μου?"

"Να, ξέρω ότι με έφτιαξες όμορφη και ικανή και γλυκειά, και μου παρέχεις αυτόν τον υπέροχο Κήπο, κι όλα αυτά τα υπέροχα ζώα, κι ένα εξαιρετικά αστείο φίδι να σπάζουμε πλάκα, αλλά δεν είμαι ευτυχισμένη. Αισθάνομαι μοναξιά κι έχω βαρεθεί και τα μήλα. Μου είπες ότι κάνουν καλό στη σιλουέτα, αλλά ήμαρτον!"

"Εντάξει τότε, θα δημιουργήσω κι άλλα φαγητά. Κι έναν άντρα για ν'ασχολείσαι."

"Αντρα? Τι είναι αυτό?"

"Είναι ένα πλάσμα σαν κι εσένα, αλλά λίγο πιο ψηλό, πιο άσχημο και πολύ πιο τριχωτό. Εχει πολλά κακά, όπως να λέει ψέμματα, να τεμπελιάζει, να βρίζει και να νομίζει ότι είναι ο άρχοντας του κόσμου. Δεν είναι τόσο έξυπνος όσο εσύ και θα χρειάζεται τις συμβουλές σου για να μην κάνει συνεχώς μαλακίες. Αλλά έχει και μερικά καλά, όπως να κυνηγάει, να προστατεύει και να φτιάχνει πράγματα. Τέλος πάντων, θα τον δημιουργήσω βασικά για να μην βαριέσαι και να σου ικανοποιεί και τις σεξουαλικές σου ανάγκες."

"Α, καλό ακούγεται, αλλά κάπου υπάρχει κάποιο τίμημα για όλα αυτά, έτσι?"

"Οπως είπα, έχει διαφορές από σένα, δε μπορώ να ξαναφτιάξω τόσο τέλειο πλάσμα, κουράστηκα! Εκείνος είναι περήφανος, αλαζόνας και αυτο-θαυμαζόμενος, οπότε θα πρέπει να τον αφήσεις να πιστεύει ότι τον έφτιαξα αυτόν πρώτον.

Κι αυτό θα είναι το μικρό μας μυστικό, έτσι?

Σα γυναίκα προς γυναίκα!"